Wybitni światowi aforyści współcześni
*
Szukając przyjemności, spotkałem mądrość, szukając mądrości, nie znalazłem szczęścia.
*
Dzieło sztuki: idealny świat kłamstwa, w którym wszystko jest prawdziwe.
*
Bez serc, bez ducha – to dawcy przeszczepów.
*
Głupota niejedno ma imię. To jej jedyne bogactwo.
*
Egoizm najpiękniej rozkwita pod postacią altruizmu.
*
Istota szkoły dyplomatów: regularne picie… wrzątku. Zabieg ten likwiduje zespół niewyparzonej gęby.
*
Historia to zawracanie głowy. W przeszłość.
*
Świadomość podświadomości: Freud musi czuwać, by spać mógł ktoś.
*
Aforyzm jest papierkiem lakmusowym alchemii słowa.
*
Powaga to często bezsilność umysłu wobec świateł paradoksów.
*
Przerastający swoją epokę na próżno domagają się od niej honorariów.
*
Zwracaj uwagę na powierzchowność: styl ekspozycji wyznacza cenę wnętrza.
*
Porzućcie wszelką nadzieję. Wy, którzy chcecie uniknąć goryczy rozczarowań.
*
Iskra boża rozpala zbyt często ogień fanatyzmu.
*
Pamiętaj, tępak posługuje się często ostrymi narzędziami.
*
Czasem stopa życiowa ma swoją piętę Achillesa.
*
Arystokrato, korzenie wszystkich drzew genealogicznych sięgają DNA (kwasu dezoksyrybonukleinowego).
*
Żona jest jak dzieło sztuki: piękno i wartość dostrzega się z dystansu.
*
Szerokość horyzontów zależy od wielkości planety, na której żyjemy.
*
Pokora jest dobra dla pokoju. Pycha… dla kuchni.
*
Wielu chciałoby sobie wyrobić nazwisko. A może powinni sobie wyrobić także dobre imię?
*
Koszmarna deformacja: dwulicowy drobnomieszczanin jest często półgłówkiem całą gębą.
*
Jedni żyją, aby pisać, inni piszą, żeby żyć. Ale zawsze cel uświęca środki.
*
Wymiana słów, jak pieniędzy, spowodowana jest często ich inflacją.
*
Spadający z serca kamień może przynieść konsekwencje równie poważne, równie tragiczne, równie pełne optymizmu, jak belka wypadająca z oka.
*
Głupcy udają mądrych, a cwaniacy (wyższy gatunek głupców) zmieniają kryteria prawdy, ustanowione przez mądrych a naiwnych.
*
Lepiej jest tęsknić za kimś nie mając nikogo, niż umierać z tęsknoty …będąc już z kimś.
*
Głupotą jest kierować się logiką autorytetu. Musimy kierować się autorytetem logiki.
*
Aby polemizować z czyimś stanowiskiem, trzeba mieć własne. By wyrobić sobie własne stanowisko, należy przeciwstawić się obcej myśli w bezkompromisowej polemice.
WOJCIECH WIERCIOCH: ur. w 1966 r. w Nowym Targu. Lekarz, pisarz. Studiował medycynę (UJ) i filozofię (PAT). Pracował jako rolnik, robotnik, dziennikarz, publicysta i copywriter. Żonaty (Jolanta Szymska-Wiercioch), dzieciaty (Grzegorz i Agata). Jest autorem kilkunastu książek. Był redaktorem naczelnym pisma kulturalnego „Futurum”, prezesem Stowarzyszenia Aforystów Polskich, członkiem Partii Dobrego Humoru, członkiem Unii Polskich Pisarzy Lekarzy. Pełnił funkcję dyrektora Festiwalu Literatury Niezależnej, redaktora naczelnego kwartalnika literacko-artystycznego „Metafora”. Jest laureatem wielu konkursów literackich (np. O Złoty Kałamarz i Złamane Pióro, Satyrbia, konkurs im. R. Wojaczka) oraz pomysłodawcą i współorganizatorem Ogólnopolskiego Konkursu Literackiego im. S. J. Leca w Nowym Targu (kategorie: fraszka i aforyzm). Publikował w pismach: „Czas Akademicki”, „Szpilki”, „Przekrój”, „Najwyższy Czas”, „Źródło”, „Sfera”, „Akant”, „Nihil Novi”, „Przegląd Artystyczno-Literacki”, „Przegląd Prozatorsko-Filozoficzny”, „Konspekt”. Jego krótkie formy literackie zostały również zamieszczone w wielu antologiach (np.: Wielka encyklopedia aforyzmów, Aforyzmy polskie, Księga aforystyki polskiej XXI wieku, Wielka księga myśli polskiej, Z fraszką przez stulecia (XV-XX wiek), Złote Myśli Ludzi Wielkiego Umysłu, Talentu i Serca. Twórcy Wizerunku Polski), wykorzystywał je też kabaret Loch Camelot. Przez wiele lat Wiercioch prowadził blog: http://wwwiercioch.blog.onet.pl. Mieszka w Krakowie.