Wybitni światowi aforyści współcześni
*
Najmniej wody leje się u źródła.
*
Upadli się płaszczą.
*
Jeśli zamkniecie mnie w klatce, znajdziecie się w niej po drugiej stronie.
*
Od ludożerstwa do ludobójstwa – rozwój to czy cofanie się?
*
Gdy głos sumienia nie współbrzmi z głosem rozsądku, nieczyste jest zawsze sumienie.
*
Kto wie za dużo, wie za mało.
*
Nie bylibyśmy sobą, gdybyśmy nie udawali kogoś innego.
*
Najlepiej mi się myśli, gdy łowię ryby w strumieniu świadomości.
*
Walczmy o równouprawnienie praw i obowiązków.
*
Podglądający przez dziurkę od klucza zniżają się.
*
Wartość jako towar traci wartość.
*
Śmiechu nie zostawia się na później.
*
Gdy wilk jest syty i owca cała, widać połknął ją w całości.
*
Wedle teorii prawdopodobieństwa jej powstanie byłoby mało prawdopodobne.
*
Ustępujmy miejsca starszym. Niebawem oni go nam ustąpią.
*
Mężczyźnie z krwi i kości dodałbym jeszcze mózg.
*
Aforyzm koncentruje.
*
Kto nadstawia policzek, może stracić twarz.
*
Pustyniom zagrażają oazy.
*
Statystyka dotyczy statystów.
*
Możemy żyć razem z innymi, lecz istnieć musimy osobno.
*
Nadzieja pamięta o rozpaczy, rozpacz zapomniała o nadziei.
*
Nie łudźmy się: obracamy się w świecie iluzji.
*
Moralność stworzył człowiek, człowieka tworzy moralność.
*
Kto ma słabą pamięć, powinien o tym pamiętać.
*
Każdy ostry nabój jest ślepy.
*
Tylko na własną ślepotę jest się ślepym.
*
Kto przymyka oczy, widzi, ale krótkowzrocznie.
*
Kiedy obserwuję niebo przez teleskop, wydaje mi się, że jestem oglądany pod mikroskopem.
*
Wierzący wierzą, że Bóg nigdy nie powstał, niewierzący – że kiedyś został stworzony.
*
Czytelnicy wolą pisarzy nieżyjących, pisarze – czytelników nienarodzonych.
*
Dobry aforyzm nie przekracza nigdy granicy między poezją a prozą.
*
Im bardziej coś jest poetyczne, tym bardziej – prozaiczne.
*
Gdy władza leży na ulicy, należy do ulicy.
*
U człowieka uzbrojonego po zęby powyżej nich teren nieuzbrojony.
*
Źle, gdy stróże porządku są upadłymi aniołami stróżami.
*
Ślizgamy się na skórce od banału.
*
Pisarze, uważajcie! W drukarniach są jeszcze gilotyny.
*
Jedzenie łyżkami jest równie barbarzyńskie, jak jedzenie palcami.
*
Szuflada – literacka trumna.
*
Dobrych aforyzmów szuka się przez teleskop, ale ogląda – pod mikroskopem.
*
Brzydota może być piękna, lecz głupota nie będzie nigdy mądra.
*
Gdy brak nam rozsądku, nie uzupełniamy go.
*
Obojętność innych nie jest nam obojętna.
*
Dla żyjącego artysty przejście do historii to śmierć, dla nieżyjącego – życie.
*
Nasze marzenia senne pakujemy do worków pod oczyma.
*
Jest oczywiste, że nic nie jest oczywiste.
*
Mój świat nie z tego królestwa.
*
Śpiący ze sobą śnią osobno.
*
W pierwszej kolejności zamykane są otwarte umysły.
*
Człowiek ewoluuje znacznie wolniej niż jego wytwory, dlatego one nim w końcu zawładną.
*
Gladiatorzy wyginęli. „Kto mieczem wojuje…”
*
Koronowani pochylają głowę, lecz po koronacji trzymają już ją sztywno.
*
Lepiej powiedzieć prawdę, niż ją usłyszeć.
*
Legenda mówi, że morza i oceany powstały z ludzkich łez. To by się zgadzało. Poziom mórz i oceanów stale się podnosi.
*
Natura jest sprawiedliwa: u swych rówieśniczek spotkanych po latach nie dostrzegam bez okularów ani jednej zmarszczki.
*
W farbie drukarskiej są ślady myśli ludzkiej, a w myśli ludzkiej – ślady farby drukarskiej.
*
Nadzieja może umrzeć, ale musi wierzyć w swoje zwartwychwstanie.
*
Zapamiętajcie, co powiedziałem wczoraj: „Nie będzie jutra, będzie dziś!”
*
Prawdziwą burzę w szklance wody wywołuje sztuczna szczęka.
Krzysztof Bilica – polski muzykolog, aforysta i pisarz.
Urodził się we Wrocławiu.
Studiował prawo na Uniwersytecie Wrocławskim (dwa lata), następnie muzykologię na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie uzyskał tytuł magistra. Pracował w Studiu Eksperymentalnym Polskiego Radia w Warszawie i w Polskim Wydawnictwie Muzycznym w Krakowie, a w tamtejszej Akademii Muzycznej odbył podyplomowe studia edytorstwa muzycznego. W roku 2008 otrzymał stopień naukowy doktora sztuki muzycznej. W latach 1974–2002 pracował jako redaktor muzyczny w dziale encyklopedii uniwersalnych Wydawnictwa Naukowego PWN. Napisał lub zredagował ponad 10 tysięcy haseł i artykułów muzycznych do ponad 20 encyklopedii tego wydawnictwa (papierowych i multimedialnych), w tym do ostatniej 31-tomowej Wielkiej encyklopedii PWN. W latach 2008–2012 był redaktorem czasopisma „Ruch Muzyczny”, w którym prowadził działy historii muzyki i recenzji książek muzycznych, pisał też felietony „Od Redakcji”. Pracował również jako organista w kościołach warszawskich.
Jest członkiem Związku Kompozytorów Polskich w Sekcji Muzykologów. Uczestniczył w kilkudziesięciu krajowych i międzynarodowych konferencjach muzykologicznych, opublikował kilkadziesiąt artykułów naukowych, książki o tematyce muzycznej: Telefony z Eufonii (1995), Wokół Chopina i Polski (2009), W Warszawie i Petersburgu: Ogiński, Glinka, Moniuszko (2017), także zbiór artykułów pod swoją redakcją Muzyka polska w okresie zaborów (1997). Wprowadził do języka muzykologii terminy „kadencja polska”, „klauzule sarmackie”, „figury migotliwe”. W roku 2017 jego multimedialna rozprawa Etiudy Chopina – w Jego „jednym sposobie”– napisana w ramach stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego – uzyskała wyróżnienie w konkursie Narodowego Centrum Kultury. Wobec odmowy jej publikacji przez Narodowy Instytut Chopina (gdzie przeleżała się trzy lata) autor szuka sponsora na jej wydanie.
Jako aforysta zadebiutował w maju 1968 roku w tygodniku studenckim „Politechnik”. Aforyzmy swoje tworzy szybko, ale nieczęsto – z wieloletnimi przerwami, spowodowanymi innymi zajęciami: naukowymi lub literackimi (np. pisaniem opowiadań, drukowanych w „Tyglu Kultury” i „Magazynie Literackim”). Aforyzmy publikował m.in. w „Tysolu”, dodatku do tygodnika „Solidarność”, w „Arcanach”, „Wiku”, dodatku do tygodnika „Wprost”, a w latach 2002–2012 we własnych rubrykach aforystycznych w tygodniku „Przekrój”. Jego aforyzmy znalazły się w licznych antologiach: 1001 aforyzmów polskich; Aforyzmy polskie; Kuchnia polityczna; Księga aforystyki polskiej XXI wieku. Potęga myśli; Prawdziwki aforystyczne; Księga aforyzmów; Wielka księga myśli polskiej. Aforyzmy, przysłowia, sentencje; Radość tworzenia. Skarbiec aforyzmów; Сделанo в Польше. Век – XX / Wykonano w Polsce, wiek – XX. Antologia; Izmedu Ohrida i Buga / Између Охрида и Буга / Między Ochrydą a Bugiem. Antologia współczesnych sztuk słowiańskich; Antologia del premio internazionale per l’aforisma „Torino in Sintesi”. III edizione – 2012.
Wydał też osobne zbiory swych aforyzmów: Słownik wyrazów własnych (1995) i Myślnik. 303 aforyzmy z „Przekroju” (2009). Rozglądając się za mądrym sponsorem, przygotowuje do wydania trzeci zbiór – Myśli nad myślami. 444 aforyzmy o aforyzmach, myśleniu i innych osobliwościach.
Do jego aforyzmów dziesięcioro kompozytorów polskich komponuje utwory wokalno-instrumentalne. Ich prawykonanie odbędzie się 12 maja 2019 w Mazowieckim Instytucie Kultury na koncercie pod nazwą „Aforyzjada”.
W dwumiesięczniku „Topos” (nr 5/2018) ukazał się jego manifest Teatr nasz widzę ogromny, w którym popularyzuje on ideę artczejnów – łańcuchów sztuk wszelakich i konfederacji ich twórców i wykonawców.
Jest laureatem Nagrody im. Witolda Hulewicza (2012) „za wybitne osiągnięcia w dziedzinie chopinologii i leksykografii muzycznej” i Nagrody Fundacji MEAKULTURA (2016) „za wybitne osiągnięcia w dziedzinie krytyki muzycznej”.
Żonaty, ojciec dwóch córek i dziadek dwojga wnucząt. Mieszka w Warszawie.